Η προσβολή της πατρότητας ενός τέκνου είναι μια περίπλοκη νομική διαδικασία και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς από τον νομικό που θα αναλάβει την υπόθεση, προκειμένου να μην οδηγήσει τον εντολέα του σε οικονομικές και νομικές περιπέτειες.
Οι σημαντικότερες ιδιαιτερότητες που απαιτούν την προσοχή μας είναι το ποιος έχει την νομιμοποίηση στο να προσβάλει την πατρότητα του τέκνου και εάν το δικαίωμα για προσβολή της πατρότητας είναι ακόμα ενεργό σύμφωνα με τις αποσβεστικές προθεσμίες που θέτει ο νόμος.
Συγκεκριμένα, ο ελληνικός αστικός κώδικας περιλαμβάνει ρύθμιση κατά την οποίο το τέκνο το οποίο γεννήθηκε κατά την διάρκεια του γάμου ή μέσα σε τριακόσιες (300) ημέρες από την λύση ή ακύρωσή του, τεκμαίρεται ότι έχει ως πατέρα τον σύζυγο της μητέρας του (ΑΚ 1465).
Η συγκεκριμένη διάταξη, ρυθμίζει σε ένα πρώτο στάδιο το ζήτημα της πατρότητας του ανήλικου τέκνου το οποίο γεννάται εντός γάμου, ή εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος από την λύση του.
Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό το τεκμήριο δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια, καθώς τυγχάνει ο βιολογικός και πραγματικός πατέρας του τέκνου να είναι διαφορετικό πρόσωπο από τον τεκμαιρόμενο;
Τόσο λοιπόν για νομικούς και όσο και για ηθικούς λόγους νομοθετήθηκε το δικαίωμα προσβολής πατρότητας, το οποίο δύναται να ασκηθεί με αγωγή ενώπιον των αρμόδιων Δικαστηρίων.
Προς αποφυγή διαιώνισης μιας αβέβαιης κατάστασης για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα ο ΑΚ τάσσει ιδιαιτέρως στενές προθεσμίες για την άσκηση της αγωγής προσβολής πατρότητας οι οποίες διαφοροποιούνται ανάλογα με το εκάστοτε πρόσωπο που τις ασκεί.
Α. Ο σύζυγος της μητέρας και τεκμαιρόμενος πατέρας του τέκνου (1469 περ.1 ΑΚ)→ ένα (1) έτος από την γνώση του τοκετού και σε κάθε περίπτωση πέντε (5) έτη από τον τοκετό (1470 περ.1 ΑΚ).
Β. Ο πατέρας ή η μητέρα του συζύγου, εάν αυτός πέθανε χωρίς να έχει χάσει το δικαίωμα προσβολής της πατρότητας (1469 περ.2 ΑΚ)→ ένα (1) έτος από την γνώση του θανάτου του υιού του και τη γέννηση (1470 περ.2 ΑΚ).
Γ. Το τέκνο το ίδιο (1469 περ. 3 ΑΚ)→ ένα (1) έτος από την ενηλικίωση.(1470 περ.3 ΑΚ)
Δ. Η μητέρα του τέκνου (1469 περ.4 ΑΚ) →ένα (1) έτος από τον τοκετό ή έξι (6) μήνες από την λύση του γάμου σε περίπτωση που υφίστατο σοβαρός λόγος κατά την διάρκεια του γάμου (1470 περ.4 ΑΚ)
Ε. Ο άνδρας με τον οποίο η μητέρα, ευρισκόμενη σε διάσταση με τον σύζυγό της, είχε μόνιμη σχέση με σαρκική συνάφεια κατά το κρίσιμο διάστημα της σύλληψης του τέκνου(1469 περ.5 ΑΚ) (δηλαδή ο εραστής της) → δύο (2) έτη από τον τοκετό (1470 περ.5 ΑΚ).
Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ
Το τέκνο, λόγω της κατά κανόνα ανηλικότητας του, δεν δύναται να παρασταθεί ενώπιον του Δικαστηρίου είτε ως εναγόμενο μέρος είτε ως ασκών την αγωγή προσβολή πατρότητας. Την εκπροσώπηση του οφείλει να αναλάβει ο νόμιμος εκπρόσωπος του (κατά κανόνα η μητέρα του). Εξαιτίας του ιδιαίτερου χαρακτήρα της αγωγής, υπάρχει περίπτωση ο ενάγων και ο εναγόμενος να είναι στην ουσία το ίδιο πρόσωπο, δημιουργώντας κατ΄ αυτό τον τρόπο αδυναμία αποτελεσματικής εκπροσώπησης του ανηλίκου τέκνου, καθώς υφίσταντο αντικρουόμενα συμφέροντα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η άσκηση της αγωγής προσβολής πατρότητας από την μητέρα του τέκνου, η οποία είναι διαζευγμένη, αλλά έχει την επιμέλεια του τέκνου. Σύμφωνα με του ισχύοντες δικονομικούς κανόνες η αγωγή της που θα ασκηθεί στο όνομα της πρέπει να στραφεί και κατά του ανηλίκου τέκνου, το οποίο λόγω της ανηλικότητας του θα εκπροσωπηθεί από την μητέρα του, η οποία είναι και η νόμιμη εκπρόσωπος του.
Οδηγούμαστε κατ΄ αποτέλεσμα στο άτοπο η μητέρα του ανήλικου τέκνου να ασκεί την αγωγή προσβολής προσωπικότητας κατά του εαυτού του, εγκαθιδρύοντας μια δικαστική διαμάχη, στην οποία είναι δικονομικά η επιτιθέμενη, αλλά και η αμυνόμενη ταυτόχρονα.
Η λύση στο αναφερόμενο δικονομικό πρόβλημα δόθηκε από τον νομοθέτη ο οποίος όρισε ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις, έπειτα από αίτηση του ενδιαφερόμενου να ασκήσει την αγωγή προσώπου, θα ορίσει ειδικό επίτροπο, ο οποίος θα έχει ως καθήκον να εκπροσωπήσει το τέκνο στην σχετική δίκη (1517 ΑΚ και 1592 ΑΚ)
ΟΙ ΕΝΝΟΜΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ
Α Αποκόπτεται ο νομικός δεσμός μεταξύ τέκνου και τεκμαιρόμενου πατέρα αναδρομικά από την γέννηση του .
Β .Σε περίπτωση που διαδικασία εκκινηθεί από τον “εραστή” της μητέρας τότε η δικαστική απόφαση επέχει θέση αναγνώρισης του τέκνου από τον βιολογικό πατέρα (1472 ΑΚ). Σε κάθε άλλη περίπτωση το τέκνο θα χαρακτηριστεί νομικά “ως αγνώστου πατρός” και απαιτείται πλέον εκούσια αναγνώριση από τον βιολογικό πατέρα (1475 ΑΚ και 1476 ΑΚ).
Γ. Η δημιουργία του νομικού δεσμού βιολογικού πατέρα – τέκνου προκαλεί ένα “ντόμινο εξελίξεων” με την γέννηση νέων αξιώσεων του ανηλίκου τέκνου, όπως το δικαίωμα διατροφής του από τον βιολογικό πατέρα του αλλά και το κληρονομικό του δικαίωμα στην περιουσία του, τα οποία είναι πολλές φορές καθοριστικής σημασίας.